کتاب آن سوی اُتیسم (آنچه باید درباره اُتیسم بدانیم) نوشته صدیقه فراهانی است که انتشارات پاراسه آن را در 111 صفحه منتشر کرده است.
اُتیسم یا درخودماندگی نوعی اختلال رشدی (از نوع روابط اجتماعی) است که با رفتارهای ارتباطی و کلامیِ غیرطبیعی نمایان میشود. علائم این اختلال عموماً در کودکی بروز میکند و علّت اصلی آن هنوز ناشناخته است.
این اختلال بر رشد طبیعی مغز در حیطه تعاملات اجتماعی و مهارتهای ارتباطی تأثیر میگذارد. کودکان و بزرگسالان مبتلا به اُتیسم، در ارتباطات کلامی و غیر کلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیتهای مربوط به بازی مشکل دارند. این اختلال، ارتباط با دیگران و دنیای خارج را برای آنان دشوار میسازد.
این کتاب، شناختی نسبتاً جامع به چیستی اُتیسم و افراد مبتلا به آن را ارائه میدهد و در ادامه، کارها و تمرینهایی را که میتواند در شناخت ما و قوت بخشیدن به استعدادهای آنها مؤثر باشد، به طور کاربردی توضیح میدهد. ما نسبت به افراد مبتلا به اُتیسم چه ذهنیتی داریم؟ آیا میتوانیم احساساتشان را بفهمیم؟ به همان اندازه که شناخت آنها از دنیای ما ناقص است، اطلاعات ما هم از درونِ آنها ناچیز است و برای رفتار و زندگی با ایشان، میبایست ویژگیها، تواناییها و ضعفهای آنها را بشناسیم. بهرهگیری از نظریه تئوری ذهن و نقش آن در شناخت بهتر این بیماری، از دیگر نکات برجسته کتاب بهشمار میرود.
در بخشی از کتاب میخوانیم:
درک جملات احساسی: جملات احساسی وضوح جملات خبری را ندارند، چون معمولاً در این جملات استعاره و کنایه بیشتر استفاده میشود و از آنجا که افراد دارای اُتیسم در درک استعاره و کنایه ضعف دارند، درک جملات احساسی برایشان دشوار است. جملاتی مثل: «مریم دیگه برای من تموم شد.» یا این جمله: «احساس میکنم ته یک چاه گیر افتادم.» که ممکن است برای افراد دارای اُتیسم چنین معنایی نداشته باشد.
درک حالات صورت و زبان بدن: بسیاری از احساسات با زبان بدن و نشانههای صورت نشان داده میشود، بدون اینکه در مورد آن حرفی زده شود، مثلاً آه کشیدن، گذاشتن دست روی پیشانی، بستن چشمها و خیره شدن به یک نقطه. همه این علائم برای افراد عادی معنادار است. اما اگر افراد دارای اُتیسم آموزش ندیده باشند این حرکات برایشان مبهم و گنگ است. مهمترین مانع این افراد در شناخت این نشانهها ضعف در تماس چشمی آنهاست که باعث میشود بسیاری از نشانههای چشمی را نبینند.
.: Weblog Themes By Pichak :.